‘Van grondig wantrouwen tot diepe positieve ontroering’
Door Kees Sybrandi en Tineke Arentze
Op 17 november 2024 heeft onze stichting stilgestaan bij het feit, dat in oktober 1974 een begin werd gemaakt om iets te doen aan de gapende kloof die er was tussen Jodendom en christendom. In het opknappen van Joodse begraafplaatsen en herstelwerkzaamheden van synagogen vonden we een mogelijkheid van toenadering tot het hart van onze Joodse medemensen.
We zijn enorm dankbaar voor Gods werk in de afgelopen 50 jaar. Dit hebben we gevierd op 17 november in de mooie synagoge van Zwolle, onder de voortreffelijke leiding van Jan Pieter van Dalen. De zaal stroomde langzaam vol en raakte tot de laatste stoel bezet.
(Tekst gaat door onder de foto’s)
Voorzitter van het bestuur, Piet Luijten, die vanaf het begin bij de stichting betrokken is en het werk aan de Joodse begraafplaatsen mee opzette, nam ons mee naar de beginjaren ervan. Hij hield een bewogen toespraak, en vertelde, hoe het aanvankelijke wantrouwen bij de joodse gemeente in Warschau, Polen (Hebben die christenen niet een verborgen agenda? Willen ze ons toch niet bekeren?) veranderde in een welwillende houding, die later vriendschappelijk werd.
Een prachtige documentaire over het werk aan de Joodse begraafplaatsen, door Doriet Begemann, gaf een goede indruk van het werk en de motivatie ervan door de jaren heen. Hij is nog niet af, maar we kregen er al een gedeelte van te zien.
(Tekst gaat door onder de foto’s)
Voormalig voorzitter, Gerrit Jan Loor, schetste de beginjaren van onze stichting, toen wij onze weg vonden tussen de ongeveer 30 Israëlorganisaties. Sommigen vonden ons werk soms onbegrijpelijk: “Werken aan grafstenen? Werk liever aan het levende Israël!”
Daarna kreeg Opperrabbijn Jacobs het woord. Hij zei: “Als ik jullie bezig zie op de begraafplaatsen, dan is dat een enorme bemoediging! Het toont een diep respect. De manier waarop het gebeurt, in stilte, en geheel belangeloos, één en al bescheidenheid…… Dat heb ik gevonden bij ds. Sybrandi. Bescheidenheid, niet je eigen eer zoeken, dit is echt God willen dienen. Uit de grond van mijn hart, bedankt voor deze jarenlange toewijding!”
(Tekst gaat door onder de foto’s)
Van het N.I.K. (Nederlands Israëlitisch Kerkgenootschap) kregen we een prachtig cadeau: onze stichting wordt ingeschreven in het wereldomspannende Gouden Boek in Israël.
Peter van Essen en Cees van Setten verzorgden met hun team een muzikale bijdrage. Het klagen en zelfs jammeren van de viool vertolkte op een zeer ontroerende manier het Joodse lijden. Het ging ons door merg en been.
(Tekst gaat door onder de foto’s)
Kees Sybrandi noemde in zijn slotwoord nog een vijftal hoogtepunten van ontmoetingen met Joodse mensen van de afgelopen 50 jaar. Hij zei: “Hun relatie met ons veranderde van grondig wantrouwen tot diepe positieve ontroering, zelfs van de Israëlitische Opperrabbijn. Deze vertelde, dat hij, waar hij ook in de wereld kwam, over ons werk sprak en tranen van verwondering veroorzaakte”.
Onder het genot van een hapje en een drankje sloten we deze onvergetelijke en gedenkwaardige dag af.
